The Project Gutenberg EBook of Ang Liham ni Dr. Jose Rizal sa mga Kadalagahan sa Malolos, Bulakan, by Jose Rizal
This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or
re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at http://www.gutenberg.net
Title: Ang Liham ni Dr. Jose Rizal sa mga Kadalagahan sa Malolos, Bulakan
Author: Jose Rizal
Release Date: November 20, 2005 [EBook #17116]
Language: Tagalog
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK ANG LIHAM NI DR. JOSE RIZAL ***
Produced by Tamiko I. Camacho, Pilar Somoza and the Online
Distributed Proofreading Team at http://www.pgdp.net
ANG LIHAM
NI
Dr. JOSE RIZAL
SA MGA
KADALAGAHAN
SA MALOLOS, BULAKAN
Febrero, 1889
Epistorario Rizalino
Vol.II p.122
Europa
Pebrero 1889
SA MGA KABABAYANG DALAGA SA MALOLOS:
Nang aking sulatin ang Noli Me Tangere, tinanong kong laon, kung ang
pusuang dalaga’y karaniwan kaya diyan sa ating bayan. Matay ko mang
sinaliksik yaring alaala; matay ko mang pinagisa-ngisa ang lahat ñg
dalagang makilala sapul sa pagkabatá, ay mañgisa-ñgisa lamang ang
sumaguing larawang aking ninanasá. Tunay at labis ang matamis na
loob, ang magandang ugalí, ang binibining anyó, ang mahinhing asal;
ñgunit ang lahat na ito’y laguing nahahaluan ñg lubos na pagsuyó at
pagsunod sa balang sabi ó hiling nang nagñgañgalang amang kalulua
(tila baga ang kaluluwa’y may iba pang ama sa Dios,) dala ñg malabis
na kabaitan, kababaan ñg loob ó kamangmañgan kayá: anaki’y mga lantang
halaman, sibul at laki sa dilim; mamulaklak ma’y walang bañgo,
magbuñga ma’y walang katas.
Ñguní at ñgayong dumating ang balitang sa inyong bayang Malolos,
napagkilala kong ako’y namalí, at ang tuá ko’y labis. Dí sukat ako
sisihin, dí ko kilala ang Malolos, ni ang mga dalaga, liban sa isang
Emilia, at ito pa’y sa ñgalan lamang.
Ñgayong tumugon kayo sa uhaw naming sigaw ñg ikagagaling ñg bayan;
ñgayong nagpakita kayo ñg mabuting halimbawa sa kapuá dalagang
nagnanasang paris ninyong mamulat ang mata at mahañgo sa pagkalugamí,
sumisigla ang aming pag-asa, inaaglahì ang sakuná, sa pagka at kayo’y
katulong na namin, panatag ang loob sapagtatagumpay. Ang babaing
tagalog ay di na payukó at luhod, buhay na ang pagasa sa panahong
sasapit; walá na ang inang katulong sa pagbulag sa anak na palalakhin
sa alipustá at pagayop. Di na unang karunuñgan ang patuñgó ñg ulo sa
balang maling utos, dakilang kabaitan ang ñgisi sa pagmura, masayang
pangaliw ang mababang luhá. Napagkilala din ninyo na ang utos ñg Dios
ay iba sa utos ñg Parí, na ang kabanalan ay hindi ang matagal na
luhod, mahabang dasal, malalaking kuentas, libaguing kalmin, kundí ang
mabuting asal, malinis na loob at matuid na isip. Napagkilala din
ninyo na dí kabaitan ang pagkamasunurin sa ano mang pita at hiling ñg
nagdidiosdiosan, kundi ang pagsunod sa katampata’t matuid, sapagka’t
ang bulag na pagsunod ay siyang pinagmumulan ñg likong paguutos, at sa
bagay na ito’y pawang nagkakasala. Dí masasabi ñg punó ó parí na sila
lamang ang mananagot ñg maling utos; binigyan ñg Dios ang bawat isa ñg
sariling isip at sariling loob, upang ding mapagkilala ang likó at
tapat; paraparang inianak ñg walang tanikalá, kundí malayá, at sa
loob at kalulua’y walang makasusupil, bakit kayá ipaaalipin mo sa iba
ang marañgal at malayang pagiisip? Duag at malí ang akalá na ang bulag
na pagsunod ay kabanalan, at kapalaluan ang mag isipisip at magnilay
nilay. Ang kamangmañgan’y, kamangmañgan at dí kabaita’t puri. Di
hiling ñg Dios, punó ñg kataruñgan, na ang taong larawan niya’y paulol
at pabulag; ang hiyas ñgisip, na ipinalamuti sa atin, paningniñgin at
gamitin. Halimbawá baga ang isang amang nagbigay sa bawat isang anak
ñg kanikanyang tanglaw sa paglakad sa dilim. Paniñgasin nila ang
liwanag ñg ilaw, alagaang kusá at huag patain, dala ñg pag-asa sa ilaw
ñg iba, kundí magtulongtulong magsangunian, sa paghanap ñg daan. Ulol
na di hamak at masisisi ang madapá sa pagsunod sa ilaw ñg iba, at
masasabi ng ama: “bakit kita binigyan ng sarili mong ilaw?” Ñguni’t dí
lubhang masisisi ang madapá sa sariling tanglaw, sapagka’t marahil ang
ilaw ay madilim, ó kayá ay totoong masamá ang daan.
Ugaling panagot ng mga may ibig mang ulol, ay: palaló ang katiwalá sa
sariling bait; sa akalá ko ay lalong palaló ang ibig sumupil ng bait
ng iba, at papanatilihin sa lahat ang sarili. Lalong palaló ang
nagdidiosdiosan, ang ibig tumarok ng balang kilos ng isip ng DIOS; at
sakdal kapalaluan ó kataksilan ang walang gawá kundí pagbintañgan ang
Dios ng balang bukang bibig at ilipat sa kanya ang balá niyang nasá,
at ang sariling kaaway ay gawing kaaway ng Dios. Dí dapat naman tayong
umasa sa sarili lamang; kundí magtanong, makinig sa iba, at saka
gawain ang inaakalang lalong matuid; ang habito ó sutana’y walang
naidaragdag sa dunong ng tao; magsapinsapin man ang habito ng huli sa
bundok, ay bulubundukin din at walang nadadayá kungdí ang mangmang at
mahinang loob. Nang ito’y lalong maranasan, ay bumili kayo ng isang
habito sa S. Francisco at isoot ninyo sa isang kalabao. Kapalaran na
kung pagka pag habito ay hindí magtamad. Lisanin ko ito at dalhin ang
salitá sa iba.
Sa kadalagahang punlaan ng bulaklak na mamumuñga’y dapat ang babai’y
magtipon ng yamang maipamamana sa lalaking anak. Ano kaya ang magiging
supling ng babaing walang kabanalan kundí ang magbubulong ng dasal,
walang karunuñgan kungdí awit, novena at milagrong pangulol sa tao,
walang libañgang iba sa panguingue ó magkumpisal kayá ng malimit ng
muli’t muling kasalanan? Ano ang magiging anak kundí sakristan, bataan
ng cura ó magsasabong? Gawá ng mga ina ang kalugamian ngayon ng ating
mga kababayan, sa lubos na paniniwalá ng kanilang masintahing pusó, at
sa malaking pagkaibig na ang kanilang mga anak ay mapakagaling. Ang
kagulañga’y buñga ñg pagkabatá at ang pagkabata’y nasa kanduñgan ñg
ina. Ang inang walang maituturó kundí ang lumuhod humalik ñg kamay,
huwag magantay ng anak ng iba sa duñgó ó alipustang alipin. Kahoy na
laki sa burak, daluro ó pagatpat ó pangatong lamang; at kung sakalí’t
may batang may pusong pangahas, ang kapangahasa’y tagó at gagamitin
sa samá, paris ng silaw na kabag na dí makapakita kundí pag tatakip
silim. Karaniwang panagot ang una’y kabanalan at pagsinta sa Dios.
Ñguní at ano ang kabanalang itinuró sa atin? Magdasal at lumuhod ng
matagal, humalik ng kamay sa parí, ubusin ang salapí sa simbahan at
paniwalaan ang balang masumpuñgang sabihin sa atin? Tabil ng bibig,
lipak ng tuhod, kiskis ng ilong….. bagay sa limos sa simbahan,
sangkalan ang Dios, may bagay baga sa mundong ito na dí arí at likhá
ng Maykapal? Ano ang inyong sasabihin sa isang alilang maglimos sa
kayang panginoon ng isang basahang hiram sa nasabing mayaman? Sino ang
taong dí palaló at ulol, na mag lilimos sa Dios at magaakalang ang
salantá niyang kaya ay makabibihis sa lumikhá ng lahat ñg bagay?
Pagpalain ang maglimos sa kapus, tumulong sa mayhirap, magpakain sa
gutom; ñguní at mapulaan at sumpain, ang biñgi sa taghoy ng mahirap,
at walang binubusog kundí ang sandat, at inubos ang salapí sa mga
frontal na pilak, limos sa simbahan ó sa frayleng lumalañgoy sa yaman,
sa misa de gracia ng may tugtugan at paputok, samantalang ang salaping
ito’y pinipigá sa buto ñg mahirap at iniaalay sa pañginoon ñg maibili
ng tanikalang pangapus, maibayad ng verdugong panghampas. Ó kabulagan
at kahiklian ng isip!
Ang unang kabanalan ay ang pagsunod sa matuid, anoman ang mangyari.
“Gawá at hindí salitá ang hiling ko sa inyo” ani Cristo; “hindí anak
ni ama ang nagsasabing ulit-ulit ama ko, ama ko, kundí ang nabubuhay
alinsunod sa hiling ñg aking ama.” Ang kabanalan ay walá sa pulpol na
ilong, at ang kahalili ni Cristo’y di kilala sa halikang kamay. Si
Cristo’y dí humalik sa mga Fariseo, hindi nagpahalik kailan pa man;
hindí niya pinatabá ang may yaman at palalong escribas; walá siyang
binangit na kalmen, walang pinapagcuintas, hiningan ng pamisa, at di
nagbayad sa kanyang panalangin. Di napaupa si San Juan sa ilog ng
Jordan, gayon din si Cristo sa kanyang pangangaral. Bakit ngayo’y ang
mga pari’y walang bigong kilos na di may hinihinging upa? At gutom pa
halos nagbibili ng mga kalmen, cuentas, correa at ibapa, pang dayá ng
salapi, pampasamá sa kalulua; sa pagkat kalminin mo man ang lahat ng
basahan sa lupá, cuintasin mo man ang lahat ng kahoy sa bundok
ibilibid mo man sa iyong bayawang ang lahat ng balat ng hayop, at ang
lahat na ito’y pagkapaguran mang pagkuruskurusan at pagbulongbulongan
ng lahat ng pari sa sangdaigdigan, at iwisik man ang lahat ng tubig sa
dagat, ay di mapalilinis ang maruming loob, di mapatatawad ang walang
pagsisisi. Gayon din sa kasakiman sa salapi’y maraming ipinagbawal, na
matutubos kapag ikaw ay nagbayad, alin na ngá sa huag sa pagkain ng
karne, pagaasawa sa pinsan, kumpari, at iba pa, na ipinahihintulot
kapag ikaw ay sumuhol. Bakit, nabibili baga ang Dios at nasisilaw sa
salaping paris ng mga pari? Ang magnanakaw na tumubos ng bula de
composicion, ay makaaasa sa tahimik, na siya’y pinatawad; samakatuid
ay ibig ng Dios na makikain ng nakaw? Totoo bagang hirap na ang
Maykapal, na nakikigaya sa mga guarda, carabineros ó guardia civil?
Kung ito ang Dios na sinasamba ñg Frayle, ay tumalikod ako sa ganyang
Dios.
Maghunos dilí ngá tayo at imulat natin ang mata, lalong laló na kayong
mga babai, sa pagka’t kayo ang nagbubukas ng loob ng tao. Isipin na
ang mabuting ina ay iba, sa inang linalang ng fraile; dapat palakhin
ang anak na malapit baga sa larawan ng tunay na Dios, Dios na dí
nasusuhulan, Dios na dí masakim sa salapí, Dios na ama ng lahat, na
walang kinikilingan, Dios na dí tumatabá sa dugó ng mahirap, na dí
nagsasaya sa daing ng naruruhagi, at nangbubulag ng matalinong isip.
Gisingin at ihandá ang loob ng anak sa balang mabuti at mahusay na
akalá: pagmamahal sa puri, matapat at timtimang loob, maliwanag na
pagiisip, malinis na asal, maginoong kilos, pagibig sa kapuá, at
pagpipitagan sa Maykapal, ito ang ituró sa anak. At dahil ang buhay ay
punó ng pighatí at sakuná, patibayin ang loob sa ano mang hirap,
patapañgin ang pusó sa ano mang pañganib. Huag mag antay ang bayan ng
puri at ginhawa, samantalang likó ang pagpapalaki sa batá, samantalang
lugamí at mangmang ang babaing magpapalaki ñg anak. Walang maiinom sa
labó at mapait na bukal; walang matamis na buñga sa punlang maasim.
Malaki ngang hindí bahagyá ang katungkulang gaganapin ng babai sa
pagkabihis ng hirap ng bayan, nguni at ang lahat na ito’y dí hihigit
sa lakas at loob ng babaing tagalog. Talastas ng lahat ang
kapanyarihan at galing ng babayi sa Filipinas, kayá ñgá kanilang
binulag, iginapus, at iniyukó ang loob, panatag sila’t habang ang
iba’y alipin, ay ma-aalipin din naman ang lahat ng mga anak. Ito ang
dahilan ng pagkalugamí ng Asia; ang babayi sa Asia’y mangmang at
alipin. Makapangyarihan ang Europa at Amerika dahil duo’y ang mga
babai’y malaya’t marunong, dilat ang isip at malakas ang loob.
Alam na kapus kayong totoo ñg mga librong sukat pagaralan; talastas na
walang isinisilid araw araw sa inyong pagiisip kundí ang sadyang pang
bulag sa inyong bukal na liwanag; tantó ang lahat na ito, kayá
pinagsisikapan naming makaabot sa inyo ang ilaw na sumisilang sa kapuá
ninyo babayi; dito sa Europa kung hindí kayamutan itong ilang sabi, at
pagdamutang basahin, marahil ay makapal man ang ulap na nakakubkob sa
ating bayan, ay pipilitin ding mataos ñg masantin na sikat ñg araw, at
sisikat kahit banaag lamang … Dí kami manglulumo kapag kayo’y
katulong namin; tutulong ang Dios sa pagpawí ñg ulap, palibhasa’y siya
ang Dios ñg katotohanan; at isasaulí sa dati ang dilag ñg babaying
tagalog, na walang kakulañgan kundí isang malayang sariling isip,
sapagka’t sa kabaita’y labis. Ito ang nasang lagì sa panimdim, na
napapanaginip, ang karañgalan ñg babaying kabiak ñg pusó at karamay sa
tuá ó hirap ñg buhay: kung dalaga, ay sintahin ñg binatá, di lamang
dahilan sa ganda ó tamis ñg asal, kundí naman sa tibay ñg pusó, taas
ñg loob, na makabuhay baga at makapanghinapang sa mahiná ó
maruruwagang lalaki, ó makapukaw kayá ñg madidilag na pagiisip, pag
isang dalaga bagang sukat ipagmalaki ñg bayan, pagpitaganan ñg iba,
sapagka at karaniwang sabi sabi ñg mga kastilá at pari na nangagaling
diyan ang karupukan at kamangmañgan ñg babaying tagalog, na tila baga
ang mali ñg ilan ay malí na nang lahat, at anaki’y sa ibang lupá ay
walá, ñg babaing marupok ang loob, at kung sabagay maraming maisusurot
sa mata ñg ibang babai ang babaying tagalog….. Gayon ma’y dala
marahil ñg kagaanan ñg labí ó galaw ñg dilá, ang mga kastilá, at parí
pagbalik sa Espanya’y walang unang ipinamamalabad, ipinalilimbag at
ipinagsisigawan halos, sabay ang halakhak, alipustá at tawa, kundí ang
babaing si gayon, ay gayon sa convento, gayon sa kastilang pinatuloy,
sa iba’t iba pang nakapagñgañgalit; sa tuing maiisip, na ang
karamihan ng malí ay gawá ñg kamusmusan, labis na kabaitan, kababaan
ñg loob ó kabulagan kayang kalalañgan din nila….. May isang
kastilang nagayo’y mataas na tao na, pinakai’t pinatuloy natin sa
habang panahong siya’y lumiguyliguy sa Filipinas … pagdating sa
Espanya, ipinalimbag agad, na siya raw ay nanuluyang minsan sa
Kapangpañgan, kumai’t natulog, at ang maginoong babaying nagpatuloy ay
gumayon at gumayon sa kanya: ito ang iginanti sa napakatamis na loob
ng babayi … Gayon din ang unang pahili ng pari sa nadalaw na
kastila, ay ang kanyang mga masusunuring dalagang tagahalik ng kamay,
at iba pang kahalo ang ñgiti at makahulugang kindat … Sa librong
ipinalimbag ni Dn. Sinibaldo de Mas, at sa, iba pang sinulat ng mga
pari, ay nalathala ang mga kasalanang ikinumpisal ng babai na di
ilinilihim ng mga pari sa mga dumadalaw na Kastila, at kung
magkaminsan pa’y dinadagdagan ng mga kayabañgan at karumihang hindi
mapaniniwalaan … Di ko maulit dito ang mga di ikinahiyang sinabi ng
isang fraile kay Mas na di nito mapaniwalaan … Sa tuing maririnig ó
mababasa ang mga bagay na ito’y itinatanong namin kung Santa Maria
kaya ang lahat ng babaying kastila, at makasalanan na kaya baga ang
lahat ng babaying tagalog; ñguni kong sakali’t magsumbatan at
maglatlatan ng puri’y … Datapua’t lisanin ko ang bagay na ito,
sapagka’t dí ako paring confesor, ó manunuluyang kastilá, na
makapaninirá ñg puri ng iba. Itabi ko ito at ituloy sambitin ang
katungkulan ñg babai.
Sa mga bayang gumagalang sa babaing para ñg Filipinas, dapat nilang
kilanlin ang tunay na lagay upang ding maganapan ang sa kanila’y
inia-asa. Ugaling dati’y kapag nanliligaw ang nagaaral na binata ay
ipinañgañganyayang lahat, dunong, puri’t salapi, na tila baga ang
dalaga’y walang maisasabog kundi ang kasamaan. Ang katapang-tapañga’y
kapag napakasal ay nagiging duag, ang duag na datihan ay
nagwawalanghiya, na tila walang ina-antay kundi ang magasawa para
maipahayag ang sariling kaduagan. Ang anak ay walang pangtakip sa hina
ñg loob kundi ang alaala sa ina, at dahilan dito, nalunok na apdo,
nagtitiis ñg tampal, nasunod sa lalong hunghang na utos, at tumutulong
sa kataksilan ñg iba sa pagka’t kung walang natakbo’y walang
manghahagad; kung walang isdang munti’y walang isdang malaki. Bakit
kaya baga di humiling ang dalaga sa iibigín, ñg isang marañgal at
mapuring ñgalan, isang pusong lalaking makapag-ampon sa kahinaan ng
babai, isang marangal na loob na di papayag magka anak ng alipin?
Pukawin sa loob ang sigla at sipag, maginoong asal, mahal na
pakiramdam, at huwag isuko ang pagkadalaga sa isang mahina at kuyuming
puso. Kung maging asawa na, ay dapat tumulong sa lahat ng hírap,
palakasin ang loob ng lalaki, humati sa pañganib, aliwin ang dusa, at
aglahiin ang hinagpis, at alalahaning lagi na walang hirap na di
mababata ñg bayaning puso, at walang papait pang pamana, sa pamanang
kaalipustaan at kaalipinan. Mulatin ang mata ñg anak sa pagiiñgat at
pagmamahal sa puri, pagibig sa kapua sa tinubuang bayan, at sa
pagtupad ñg ukol. Ulituliting matamisin ang mapuring kamatayan
saalipustang buhay. Ang mga babai sa Esparta’y sukat kunang uliran at
dito’y ilalagda ko ang aking halimbawa:
Nang iniaabot ñg isang ina ang kalasag sa papasahukbong anak, ay ito
lamang ang sinabi: “ibalik mo ó ibalik ka,” ito ñga umuwi kang manalo
ó mamatay ka, sapagkat ugaling iwaksi ang kalasag ñg talong natakbo ó
inuwi kaya ang bangkay sa ibabaw ñg kalasag. Nabalitaan ñg isang ina
na namatay sa laban ang kanyang anak, at ang hukbo ay natalo. Hindi
umiimik kundi nagpasalamat dahil ang kanyang anak ay maligtas sa pulá,
ñguni at ang anak ay bumalik na buhay; nagluksa ang ina ñg siya’y
makita. Sa isang sumasalubong na ina sa mga umuwing galing sa laban,
ay ibinalita ñg isa na namatay daw sa pagbabaka ang tatlong anak
niya,–“hindi iyan ang tanong ko ang sagot ñg ina, kundi nanalo ó
natalo tayó?–Nanalo ang sagot ñg bayani. Kung ganoo’y magpasalamat
tayo sa Dios!” ang wika at napa sa simbahan.
Minsa’y nagtagó sa simbahan ang isang napatalong harí nila, sa takot
sa galit sa bayan; pinagkaisahang kuluñgin siya doon at patain ñg
gutum. Ñg papaderan na ang pinto’y ang ina ang unang nag hakot ñg
bato. Ang mga ugaling ito’y karaniwan sa kanila, kayá ñga’t iginalang
ng buong Grecia ang babaing Esparta. Sa lahat ñg babai, ang pulá ñg
isa ay kayo lamang na taga Esparta ang nakapangyayari sa lalaki.
Mangyari pa, ang sagot ñg babai, ay kami lamang ang nagaanak ñg
lalaki. Ang tao, ñg mga Esparta ay hindí inianak para mabuhay sa
sarili, kungdi para sa kanyang bayan. Habang nanatili ang ganitong mga
isipan at ganitong mga babai ay walang kaaway na nakatungtong ñg
lupang Esparta, at walang babaing taga Esparta na nakatanaw ñg hukbo
ng kaaway.
Dí ko inaasahang paniwalaan ako alang-alang lamang sa aking sabi:
maraming taong dí natingin sa katuiran at tunay, kundí sa habito, sa
putí ñg buhok ó kakulangan kayá ng ngipin. Ñguní at kung ang tanda’y
magalang sa pinagdaanang hirap, ang pinagdaan kong buhay hain sa
ikagagaling ng bayan, ay makapagbibigay ñg tandá sa akin, kahit maiklí
man. Malayó ako sa, pagpapasampalataya, pag didiosdiosan, paghalili
kayá sa Dios, paghahangad na paniwalaa’t pakingang pikit-mata, yukó
ang ulo at halukipkip ang kamay; ñguni’t ang hiling ko’y magisip, mag
mulaymulay ang lahat, usigin at salain kung sakalí sa ngalan ng
katuiran itong pinaninindigang mga sabi:
Ang una-una. “Ang ipinagiging taksil ñg ilan ay nasa kaduagan at
kapabayaan ñg iba.”
Ang ikalawa. Ang iniaalipustá ng isa ay nasa kulang ñg pagmamahal sa
sarili at nasa labis ñg pagkasilaw sa umaalipustá.
Ang ikatlo. Ang kamangmañga’y kaalipinan, sapagkat kung ano ang isip
ay ganoon ang tao: taong walang sariling isip, ay taong walang
pagkatao; ang bulag na taga sunod sa isip ng iba, ay parang hayop na
susunod-sunod sa talí.
Ang ikaapat. Ang ibig magtagó ñg sarili, ay tumulong sa ibang magtagó
ñg kanila, sapagkat kung pabayaan mo ang inyong kapuá ay pababayaan ka
rin naman; ang isa isang tingting ay madaling baliin, ñguní at mahirap
baliin ang isang bigkis na walis.
Ang ika-lima. Kung ang babaing tagalog ay dí magbabago, ay hindí dapat
magpalaki ñg anak, kungdí gawing pasibulan lamang; dapat alisin sa
kanya ang kapangyarihan sa bahay, sapagka’t kung dili’y ipag
kakanulong walang malay, asawa, anak, bayan at lahat.
Ang ika-anim. Ang tao’y inianak na paris-paris hubad at walang talí.
Dí nilalang ñg Dios upang maalipin, dí binigyan ñg isip para pabulag,
at dí hiniyasan ñg katuiran at ñg maulol ñg iba. Hindí kapalaluan
ang dí pagsamba sa kapuá tao, ang pagpapaliwanag ñg isip at paggamit
ñg matuid sa anomang bagay. Ang palalo’y ang napasasamba, ang
bumubulag sa iba, at ang ibig paniigin ang kanyang ibig sa matuid at
katampatan.
Ang ika-pito. Liniñgin ninyong magaling kung ano ang religiong
itinuturó sa atin. Tingnan ninyong mabuti kung iyan ang utos ng Dios ó
ang pangaral ni Cristong panglunas sa hirap ñg mahirap, pangaliw sa
dusa ñg nagdudusa. Alalahanin ninyo ang lahat ñg sa inyo’y itinuturó,
ang pinapatuñguhan ñg lahat ng sermon, ang nasa ilalim ng lahat ng
misa, novena, kuintas, kalmen, larawan, milagro, kandilá, corea at
iba’t iba pang iginigiit, inihihiyaw at isinusurot araw-araw sa inyong
loob, taiñga, at mata, at hanapin ninyo ang puno at dulo at saka
iparis ninyo ang religiong sa malinis na religion ni Cristo, at
tingnan kung hindí ang inyong pagkakristiano ay paris ng inaalagang
gatasang hayop, ó paris ng pinatatabang baboy kayá, na dí pinatatabá
alang alang sa pagmamahal sa kaniya, kundí maipagbili ng lalong mahal
at ng lalong masalapian.
Magbulay-bulay tayo, malasin ang ating kalagayan, at tayo’y mag isip
isip. Kung itong ilang buhaghag na sabi’y makatutulong sa ibinigay sa
inyong bait, upang ding maituloy ang nasimulan ninyong paglakad.
“Tubó ko’y dakilá sa puhunang pagod” at mamatamisin ang ano mang
mangyari, ugaling upa sa sino mang mañgahas sa ating bayan magsabi ng
tunay. Matupad nawá ang inyong nasang matuto at harí na ñgang sa
halaman ñg karunuñgan ay huwag makapitas ñg buñgang bubut, kundí ang
kikitili’y piliin, pagisipin muná, lasapin bago lunukin, sapagka’t sa
balat ñg lupá lahat ay haluan, at di bihirang magtanim ang kaaway ng
damong pansirá, kasama sa binhí sa gitná ñg linang.
Ito ang matindin nasá ñg inyong kababayang si
_JOSÉ RIZAL_
Europa, 1889.
Fortitude For Fortune 